- VALENTIA
- I.VALENTIAOtriculanorum Dea.II.VALENTIAPlin. l. 3. c. 3. 4. Melius et alias Valencia Hispanis, Valenza Italis, urbs Hispaniae Tarraconensis, in ora Contestanorum, ad Turiam fluvium, regni Valentini caput, ampla, nobilis, et elegans, a Barcinone 49. leucis in Meridiem, a Toleto 60. in Ortum, tot a Caesar augusta, a Dianio 10. in Boream, olim episcopalis sub Archiepiscopo toletano, postea sub Alexandro VI. Pontifice Roman. Archiepiscopalis et Metropolis A. C. 1492. effecta. A Romo Rege annô post diluvium 902. condita putatur. Haec Annô salutis 1238. ab Hispanis obsessa, deditione, abeuntibus Mauris, recepta est. De ea Andreas Resendius:Milibus a pelago seiuncta Valenita tangit.Hîc Academia et totius regni Conventus iuridicus, elegantiâ et populi frequentiâ (si Ulyssipponem excipias quoad incolarum numerum) nulli secunda, Ferrar. Baudrando, Valence Gallis, urbs alias Contestanorum, ad Turiam fluvium, qui paulo infra in sinum Sucronensem, nunc Valentinum dictum, se exonerat, 49. leucis a Barcinone in Africum distat, uti a Toleto in Ortum, et a Caesaraugusta in Meridiem. Regnum hoc a Mauris constitutum est; quibus Metropolim eripuit celeberrimus ille Rodericus Dias, cognomine Cid, saecul. 11. Sed hanc receperunt postea, illâ iterum exuti a Iacobo I. Arragoniae Rege, A. C. 1238. qui Christianorum coloniam eo deduxit. Vide Marian. et Turquetum, Hist. Hisp. Caspar. Escolanum, Histor. de la Ciud. y Rein. de Valene. Petr. Auton. Coron. de Valenc. Franc. Diagum, annal. de Valenc. Concilium in hac urbe celebratum, A. C. 524. etc. Vide Moret. in Dict. Hist. et infra in voce Valentiae Regnum.III.VALENTIApriscum Romae nomen. Solinus, c. 1. princ. Sunt qui videri velint Romae vocabulum ab Euandro primum datum, cum oppidum ibi offendisset, quod exstructum antea Valentiam dixerat iuventus Latina: servatâque significatione impositi prius nominis, Romam Graece Valentiam nominatam. Nempe Π῾ώμη Graece, proprie est Valentia Latine: nam ἐῤρῶςθαι valere est. Glossae, Ο῾ώμη, Valentia. Quâ voce indigitârunt robur corporis, quod et ipsum ex eadem origine venit. Π῾ῶμος enim et ῥώμη, ὐπὸ τȏυ ῥώεςθαι. Aeolic. ῥῶμορ et ῥῶβορ, unde robur. Sed et inde dicti Π῾ῶμος, Π῾ωμύλος, Π῾ῶμος namque vir fortis quoque Latinis Remus, a Π῾ῶμος seu Π῾ωμύλος, unde iisdem Romulus. Festus, Romulus et Remus a virtute, h. e. robore, appellati. Prro ὑγείαν quoque Glossographi Graeci vocem ῥώμη interpretantur, cum tamen ὑγεία non valentia proprie sed valetudo sit. Hinc ὑγιεινό τατοι τῶ γιγάντων Aristoteli et Stephano περὶ Ε῾θνικ in voce μύκονος etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 6. et infra Vector. A' quo autem Romae nomen invaluit, antiquius illud Valentiae in arcano haberi coepit, quod proin efferre grande nefas fuisse, diximus in voce Roma.IV.VALENTIAvulgo Valenza incolis, Valence Gallis, oppid. est Ducatus Mediolanensis, in colle, iuxta Padum fluvium, et permunitum, in limite Montisferrati, et 10. milliaribus infra Casalem in Ortum, 7. autem ab Alexandria in Boream. Captum fuit a Gallis A. C. 1657. sed postea Hispanis redditum, pace ad Pyrenaeos confectâ; estque in tractus Laumellina dicto.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.